Archiwa

W dniach 21 - 22 września 2013 odbyła się XIII edycja Dni NATO w Ostrawie - Mosnov połączona po raz czwarty z Dniami Sił Powietrznych Republiki Czeskiej. Dni NATO w Ostrawie rozpoczęły swoją tradycję w 2001 roku. Obecnie są największym wydarzeniem w Europie Środkowej prezentującym możliwości sił zbrojnych, policji i ratowników, strażaków, celników, służby więziennej, straży miejskiej i innych elitarnych jednostek dbających o bezpieczeństwo w Europie Środkowej. Główny program odbywa się w Ostrava Leos Janacek Airport. Składa się z prezentacji ciężkiego sprzętu wojskowego, sprzętu policji i ratownictwa. To również dynamiczna prezentacja wyszkolenia sił specjalnych, prezentacja uzbrojenia, sprzętu i narzędzi poszczególnych jednostek. To wszystko na ziemi, ale Dni NATO to również pokazy lotnicze, które są gratką dla pasjonatów lotnictwa, czyli dla nas. Mając w pamięci poprzednie edycje tego wydarzenia oczekiwaliśmy wielu wspaniałych atrakcji lotniczych. Z uwagą śledziliśmy, na długo przed samą imprezą, strony internetowe zapowiadające, jakie gwiazdy wezmą w niej udział. Niestety im bliżej terminu pokazów tym, wieści były gorsze. Program nie zapowiadał się bogato. Tej imprezy nie mogliśmy jednak odpuścić i liczną grupą stawiliśmy się w Ostrawie. Gdy wysiedliśmy z samochodów i rozpoczęliśmy marsz w stronę lotniska już z daleka mogliśmy podziwiać ogromną sylwetką An-124-100 Rusłana. Widok tej ogromnej maszyny pomagał nam w nawigowaniu przez błotniste ścieżki. Niestety, znany nam dotąd dostęp do miejsca w pobliżu linii pokazów, z którego zawsze dotąd fotografowaliśmy, został ogrodzony i musieliśmy szukać nowej miejscówki. Postanowiliśmy ulokować się na sąsiednim buraczanym polu, co później okazało się jednak nie najgorszym wyborem. Również pogoda nie była zbyt ciekawa: szaro, buro, a my stojący w błocie po kostki. Dodajmy do tego leniwe tempo pokazów… Nastroje nie były optymistyczne. Czeska L-159 Alca, austriacki Eurofighter Typhoon, skromna defilada Sił Powietrznych Republiki Czeskiej, oraz lot demonstracyjny tankowania dwóch Gripenów z Herculesem - oto, co mogliśmy zobaczyć do południa. Dobrze, że późniejszy pokaz Holendra na pomarańczowym F-16 okazał się zdecydowanie bardziej dynamiczny. Zaprezentował się nam również słoweński PC-9M Hudournik oraz śmigłowce: czeski AH-1S Cobra, Mi-171S oraz Mi-24, a po nich niespodzianka. Znudzeni wszechogarniająca szarością dostrzegliśmy 5 małych sylwetek kolorowych śmigłowców. Nie sądziliśmy jednak, że tak nas zaskoczą. Grupa akrobacyjna Hiszpańskich Sił Powietrznych Patrulla ASPA była chyba największą gwiazdą Dni NATO. Małe Eurocopter Colibri, pomalowane w narodowe barwy Hiszpanii dały niesamowity pokaz synchroniczny. Były też mijanki i smugacze. Następnie belgijski śmigłowiec A109 dał ładny pokaz z flarami, czeski JAS-39 Gripen z bardzo skromnymi, symbolicznymi flarami, a potem szwedzki Saab 105, bez flar. Tak bardzo wyczekiwany przez nas Viggen zaprezentował się zachowawczo i krótko. Opóźnienie jego pokazu spowodowała podobno usterka techniczna, która również była przyczyną skrócenia pokazu w sobotę. Ciekawa sylwetka Viggena i niskie przeloty zawsze nas elektryzowały. W niedzielę, na szczęście, zobaczyliśmy już pełny program. Na koniec świetny pokaz dali Turkish Stars. Zaprezentowali się sześcioma samolotami, z czego cztery to NF-5A Freedom Fighter oraz dwa NF-5B Freedom Fighter. Rozejścia, mijanki, wszystko ze smugaczami na bogato - jak zawsze wysoki poziom. Było pięknie, choć chwilami daleko. W niedzielę warunki atmosferyczne były wyraźnie lepsze. Szczególnie zyskał na tym pokaz austriackiego Eurofightera, którego dynamiczne manewry wzbogaciły piękne oderwania. Mogliśmy również być świadkami odlotu An-124-100 Rusłana, którego wcześniej podziwialiśmy na statyce. Przyzwyczajeni do atrakcji z ubiegłych edycji Nato Days, byliśmy trochę zawiedzeni okrojonym programem. Mając w pamięci jak wiele działo się powietrzu w poprzednich latach, tegoroczne pokazy wypadły skromniej i trochę niemrawo. Dodatkowo wolne tempo wydarzeń podkreślały częste pauzy, w których odbywały się prezentacje części lądowej, odbywające się bardzo daleko od naszego „pola buraków”. Jednak czy warto było się tam pojawić, oceńcie to po obejrzeniu naszych fotografii. Sylwia „sila” Zieja

W dniach 14-16 września 2013 odbył się II Jesienny Zlot Lotniczy SPFL. Członkowie stowarzyszenia wraz z osobami towarzyszącymi przybyli do Międzybrodzia Żywieckiego. Zlot to nie tylko integracja, ale również odpoczynek w pięknych okolicznościach przyrody i atrakcje, jakich nie doświadczylibyśmy nigdzie indziej. W tym roku gościem specjalnym zlotu był Artur Kielak. W sobotę przed południem na teren Górskiej Szkoły Szybowcowej mieszczącej się u podnóża Góry Żar zaczęli przybywać członkowie SPFL. Była kawka i dyskusje na temat planu dnia. Bacznie obserwowaliśmy pogodę, która – jak to w górach bywa – okazała się dość kapryśna. Planowaliśmy tego dnia loty szybowcami. Na szczęście deszcz, którego najbardziej się obawialiśmy, nie popsuł nam zabawy i kiedy dostaliśmy zielone światło, udaliśmy się w stronę hangarów. Po przygotowaniu Puchaczy odbyła się odprawa, na której zostaliśmy zaznajomieni z szybowcami i warunkami bezpieczeństwa. Ze względów atmosferycznych loty miały być tylko kilkunastominutowe, ale dzięki temu skorzystało więcej chętnych. Na zmianę dwa szybowce wyciągał samolot Jak-12M. Większość z nas mogła po raz pierwszy doznać niesamowitych wrażeń szybownictwa. Szybki start, dźwięk zwalnianego holu, potem już tylko szum wiatru i piękny krajobraz – to było to! Niektórzy mogli na chwilę przejąć drążek, a inni w czasie lotu robili zdjęcia lub rejestrowali swój lot kamerami. Po dniu pełnym wrażeń wieczorem udaliśmy się na ognisko. Niedziela przywitała nas piękną słoneczną pogodą. Tego dnia oczekiwaliśmy naszego gościa specjalnego – Artura Kielaka. Kiedy zbliżał się moment jego przylotu, stale obserwowaliśmy niebo. W pewnym momencie od strony Góry Żar pojawił się jego samolot, wykonał kilka figur i wylądował tuż przed nami. Po wspólnej fotografii Artur przygotowywał swój samolot do pokazu, a my swoje aparaty. Część z nas udała się na taras hotelu, a pozostali na most łączący dwa brzegi Jeziora Międzybrodzkiego. Pogoda troszkę się pogorszyła, słońce schowało się za chmurami. W końcu wystartował. Zwinny XA-41 prezentował się pięknie na tle gór. Dym podkreślał tor jego lotu, a my w swoich wizjerach próbowaliśmy za nim nadążyć. Mistrz prezentował swoje umiejętności i zwinność maszyny. W zachwyt wprowadzały nas jego naloty w kierunku tarasu, z którego fotografowaliśmy. To było niesamowite! Tak blisko i dynamicznie! Potem pionowo w górę, kilka figur i znów zakręt na tle gór. Przelot nad jeziorem i znowu nalot na nas. Tak nas raczył wielokrotnie w ciągu tego popołudnia, z małymi przerwami na zatankowanie samolotu i parafiny do smugacza. Później było jeszcze trochę czasu na kolejne loty szybowcami. Z tej możliwości nie mogliśmy nie skorzystać. Wieczorem ponownie spotkaliśmy się na ognisku. Były żarty i wymiana wrażeń z całego weekendu. W poniedziałek jeszcze wspólne śniadanie i musieliśmy się pożegnać. Raczej nie na długo, bo w perspektywie mamy kolejne wydarzenia lotnicze takie jak Dni NATO w czeskiej Ostravie czy pokazy lotnicze w Axalp w Szwajcarii. Serdeczne podziękowania dla Artura Kielaka za przybycie i wyjątkowy pokaz oraz dla Górskiej Szkoły Szybowcowej AP „Żar” za gościnę i możliwość polatania szybowcami. Sylwia „sila” Zieja

Środek września, weekend, warszawskie Bemowo i… najgorsza możliwa pogoda na piknik lotniczy. Chmury na niewielkiej wysokości i kompletny brak słońca. Chłodno, nawet jak na tę porę roku. Taka aura nie sprzyja piknikom, nie ściąga tłumów, stoiska z jedzeniem świecą pustkami a balonikom napełnionym helem ciężko znaleźć nowego, kilkuletniego właściciela. Taka aura nie sprzyja również fotografom. No cóż… urody i pogody się nie wybiera (dobrze, że przynajmniej ta pierwsza trzyma stale wysoki poziom :) ). Spójrzmy zatem na to wszystko z drugiej strony. Jesteśmy na lotnisku Babice. Po lewej stronie, w oddali, pną się ku niebu warszawskie drapacze chmur. Po stronie prawej zielone wzgórze lub jeśli ktoś woli mniej poetycko – wysypisko śmieci. Przed nami ulica zapełniona domkami jednorodzinnym. Jest ciekawie, bo jest inaczej. Jest ciekawie, bo nieczęsto organizuje się pokazy w miejscu z tak wyraźnym miejskim klimatem. Szereg samolotów rozstawionych między publicznością a pasem startowym to po części statyka, po części samoloty biorące udział w pokazach w powietrzu. Możemy zobaczyć między innymi takie maszyny jak Piper Cub, TS8 – Bies, Stinson, Bryza oraz trochę ultralekkich. Przejdźmy do najważniejszego, czyli pokazów w powietrzu. Ten element pikniku bezwzględnie uratował Artur Kielak, którego pokaz po prostu zachwycił publiczność. Kilka minut zapierających dech w piersiach ewolucji na samolocie Sbach 300 o nietuzinkowej rejestracji SP-EED podniosło temperaturę powietrza o przynajmniej 10 stopni. Na uwagę zasługuje również pokaz SB LIMa. Było nisko, szybko i głośno. W powietrzu mogliśmy także zobaczyć między innymi Iskrę, Extrę 300 czy Zlina. Był oczywiście podstawowy pakiet piknikowy, czyli: szybowce, skoki spadochronowe wykonywane przez żołnierzy jednostki Grom, wiatrakowce oraz pokazy modeli latających (tych ostatnich było trochę za dużo). Deklarowane F-16 niestety nie pojawiły się na niebie. Podsumowując, program do bogatych nie należał. Szczególnie jeśli gdzieś w tyle głowy mamy pojawiające się tu i ówdzie porównania do Góraszki. Brakuje sporo, ale… jest potencjał. Kończąc tę krótką relację nie można nie wspomnieć o bardzo dobrej organizacji. Zaangażowanie organizatorów było widać na każdym kroku i to należy docenić. Dlatego trzymamy mocno kciuki za to aby kolejne edycje były jeszcze ciekawsze, program pokazów był bogatszy a pogoda nie płatała przysłowiowych figli. W sferze marzeń jest to, aby Bemowo On Air osiągnęło poziom pokazów w Góraszce, czego gorąco życzymy organizatorom i sobie. Marek „Amon” Staciwa

Sanicole Sunset Airshow - impreza, która już na stałe wpisała się w europejski kalendarz imprez lotniczych. W tym roku odbyła się czwarta edycja tego niecodziennego wydarzenia. Słowo „niecodziennego” ma tu dwojakie znaczenie – zarówno czegoś niezwykłego, jak i nie odbywającego się w dzień. A to dlatego, że pokazy zaczynają się około godziny 18, tuż przed zachodem słońca, a kończą praktycznie w nocy. Te nietypowe godziny pokazów (od 18.00 do 20.00) gwarantują wyjątkowe efekty wizualne, które możemy - przy sprzyjającej aurze - podziwiać na rozgrzanym do czerwoności horyzoncie. Nie dane było nam jednak tego doświadczyć. Niestety, podczas tegorocznego wyjazdu nie dopisała nam pogoda - niebo było pokryte ciężkimi chmurami. Po kilku, a w niektórych przypadkach po kilkunastogodzinnej podróży, nasza skromna ekipa zameldowała się na lotnisku ok. godziny 16. Dzięki temu, jakby w nagrodę, bez większego problemu udało nam się zająć stanowiska w sektorze dla prasy i VIP. Pokazy rozpoczęły się niemrawo - na tle szarego, burego nieba zaprezentowały się Breitling Wingwalkers, Lockheed Constellation i znany nam dobrze Rafale. Jednak prawdziwe widowisko rozpoczęło się po "zachodzie" słońca, a dokładniej po nastaniu ciemności, gdy szare niebo zastąpione zostało przez jednolite ciemne tło. Belgijski F-16, holenderski AH-64 Apache, latająca "pirotechnika" w postaci SWIP Team, czy szybowca Glider FX albo Red Bull Blanix Team - dzięki tym maszynom mogliśmy zobaczyć niezwykłe widowisko na niebie. Rzucane przez nie flary, sztuczne ognie, smugacze, fajerwerki, no i kanonada na koniec imprezy sprawiła, że poczuliśmy się zupełnie jak podczas sylwestrowej nocy. Chociaż pokazy o tak późnej porze i przy tak niekorzystnych warunkach meteorologicznych nie sprzyjają robieniu zdjęć, chcemy podzielić się z Wami naszym dorobkiem. Mamy nadzieję, że poniższe zdjęcia oddadzą przynajmniej część niezwykłej atmosfery Sanicole Sunset Airshow. Krzysztof „kichu” Baranowski